Dlaczego?

• dużo zależy od wieku dziecka
• im młodsze dziecko, tym bardziej labilna i zewnętrzna jest jego motywacja
• jest też zależna od postawy otaczających go dorosłych, z którymi współpraca jest ważna, ale
  może nie być łatwa
  To tylko niektóre z wyzwań, na które natrafiamy w pracy z dziećmi młodszymi, w wieku
  przedszkolnym lub wczesnoszkolnym.
  Nawiązując do pytania o czas trwania terapii (jak długo ją prowadzić, kiedy skończyć),
  myślimy raczej o dzieciach starszych i o młodzieży. Warto więc oddać im głos. Wypowiedzi,
  do których się odniosę zebrałam podczas rozmów z 2 dziewczynami i 7 chłopcami w wieku
  od 16-20 lat, którzy z uwagi na głębokie zaburzenia językowe byli objęci przez wiele lat
  terapią logopedyczną i zgodzili się porozmawiać o tym. Za zgodą pięciu z nich,
  przedstawiłam część ich spostrzeżeń podczas konferencji zorganizowanej w 2019 roku przez
  Stowarzyszenie Razem Rozkodujmy Afazję.
  Przedstawię obecnie przykładowe odpowiedzi na dwa z kilkunastu zaproponowanych przeze
  mnie pytań.
• Jak wspominasz zajęcia logopedyczne, w których uczestniczyłeś:
• czy wydaje ci się, że trwały długo, przez wiele lat?
• czy wydaje ci się obecnie, że były pomocne?
• co szczególnie ci się podobało?
• jak często takie zajęcia powinny się odbywać?
• czy korzystne było spotykanie się w grupie?
• czy chętnie się spotykasz z osobami, które mają podobne trudności?
  Oceny zajęć (były to zajęcia z wieloma specjalistami) są na ogół pozytywne, (rozmówcy
  twierdzą, że były pomocne). Nie odczuwają tego, że przez wiele lat w nich uczestniczyli,
  choć przyznają, że często byli zmęczeni. Ktoś podkreśla też rolę mamy, która ćwiczyła z
  nim.
  Rozmówcy zwracają uwagę na to, iż lubili zajęcia o urozmaiconej tematyce. Mają poczucie,
  że nie zawsze pomagały im ćwiczenia, jednak stosunkowo często – tak. Pamiętajmy, że nie
  jest im łatwo wyrazić słowami – co i dlaczego było pomocne. Niektórzy uważają za
  szczególnie ciekawą rozmowę na różne, „luźne” tematy. Pozytywnie odnoszą się do różnego
  rodzaju gier, które były wykorzystywane podczas zajęć.
  Mówią, że częstotliwość – zależy od „poziomu osoby…” Dwa/ trzy razy na tydzień, potem raz.
  Spotkania w grupie są przez młodzież oceniane b. pozytywnie. Dlaczego?
  ● mówienie przy innych pomaga w zapamiętywaniu
  ● przed spotkaniem są ciekawe rozmowy na korytarzu
  ● można poznać nowych ludzi i obserwować, jak sobie radzą (z mówieniem)
  ● jest weselej
  ● szybciej czas leci, jest raźniej, milej, można posłuchać innych

Ale, spotykanie się z innymi osobami mającymi podobne problemy jest
oceniane z rezerwą, bo po prostu trzeba i można się spotykać ze wszystkimi.
Kiedy poczułeś, że już sobie radzisz z mówieniem? czy ciągle jeszcze chcesz nad
tym pracować? W jakich sytuacjach jest Ci łatwiej, a w jakich trudniej
mówić?
„Łatwiej mówić, kiedy się z kimś rozmawia, trudniej podczas przemówienia”.
„Pobyt w ośrodku 3 bardzo pomógł i w którejś klasie podstawówki już w integracji było lepiej.
Nie boję się mówić, choć wiem, że czasem powiem coś źle, już nic na to nie poradzę. Zdania
pamiętam, ale zapominam nie używane, rzadko spotykane słowa. “
Chłopiec uważa, że potrzebne są przerwy w nauce lub w ćwiczeniach, nie uważa, żeby
wpływały na pogorszenie w mowie
„W gimnazjum lepiej sobie radziłem niż w podstawówce. Lubię mówić o swoich
zainteresowaniach, ale nie o sobie (!). Ważne jest, czy lubię osobę, z którą rozmawiam. Wolę
sam na sam, ale przy grupie nie mam problemów. “
„Poprawę odczułem niedawno, już po gimnazjum. Łatwiej jest, kiedy „swobodnie mówię,
trudniej- przy tłumie”. Trudno w szkole podczas prezentacji, zapominam słowa. Najchętniej
rozmawiam z rodziną (bratem), „o interesujących tematach”. “
„Łatwiej przy kolegach, w swoim gronie, przy rodzicach. Trudniej przy dziewczynach, jak
poznaję gdzieś na mieście. Doradzają mi, żeby jeszcze ćwiczyć. “
Cztery (z pięciu) osoby uważają, że warto jeszcze ćwiczyć, co wydaje się inspirującą nas,
terapeutów odpowiedzią na postawione w tytule pytanie.